صد حيف
********
ياد داري خاطره يک باغ بود

سينه از عشق شقايق داغ بود

دست غم آن روز ها کو تاه بود

دفتر انشا ء چراغ ماه بود …

چيدن انگور شعر روز بود

وقت خوب ديدنت ديروز بود …

فصل تابستان چه حالي داشتيم

روي زلف ماه گل مي کاشتيم

اوج هستي گاه يک فواره بود

شادي ما ديدن تياره بود …

باغ انديشه پر از اميد بود

لابلاي دفترم خورشيد بود

خانه ما آ ن سوي انديشه بود

پشت ديوارش درخت و بيشه بود

مطبخي تاريک و در کنج حياط

دود و دم بود و نشاني از نشاط

يک کبوتر روي بام خانه بود

کاسه آ بي کمي هم دانه بود

پاي گردوي دراز ماه و سال

سايه بود جوي آ بي از زلال

کرت سبز خاطره يک رنگ بود

کي دل ما مثل الان سنگ بود

ياد داري مشق شب انبوه بود

پشت پرچين دلم اندوه بود

اي دريغا آ ن چراغ عشق مرد

مشق هاي کودکي را باد برد

خوشه هاي ماه از انديشه رفت

آ ن کبوتر پر زد و تابيشه رفت

آ ن رفيق کودکي درباد رفت

سوز دل هامان خدا از ياد رفت

خانه خشتي ما از سنگ شد

آ ن همه شعر و غزل نيرنگ شد

مشق هاي دوستي را باد برد

بيستون را انزجار از ياد برد

بال سنجاقک خدايا زرد شد

شعله هاي عاشقي هم سرد شد

کوچه هاي درد و هجرت باز شد

بچگي ها رفت و عقل آ غاز شد

کوچه ها از هندسه لبريز شد

خانه خشتي ما پاييز شد …